Tempo zmian technologicznych we współczesnym świecie jest oszałamiające. Obecnie kupuje się znacznie więcej komputerów niż samochodów. Multimedialne technologie docierają do biur, szkół oraz również do domów. Połączenie tekstu, dźwięku, obrazu statycznego i wideo stwarza zupełnie nowe możliwości w przekazywaniu różnego rodzaju informacji oraz wiedzy. Dla wielu milionów ludzi na świecie wymiana informacji poprzez Internet stała się łatwiejsza, szybsza, a może nawet wygodniejsza, niż za pomocą tradycyjnego telefonu lub faksu, który nie oferuje takich możliwości, jak choćby przesyłanie plików. Te zmiany sprawiają, że nowoczesne społeczeństwo informacyjne musi wypracować zupełnie nowy model w sposobie przekazywania wiedzy.
Informacja jest to teoria przekazywania wiadomości (obraz, dźwięk, wskazanie przyrządu pomiarowego, słowo, itp.) które mogą być wyzyskane przez ludzi, organizmy żywe lub urządzenia automatyczne do sprawnego przeprowadzenia celowego działania, przesyłanie wiadomości polega na ich przesyłaniu z jednego miejsca w drugie lub na przenoszeniu w czasie (zapamiętywanie, rejestracja). Teoria informacji bierze pod uwagę własności źródła wiadomości, a nie własność poszczególnych wiadomości. Informacja w cybernetyce i teorii informacji każdy czynnik, który organizmy żywe lub urządzenia automatyzowane mogą wykorzystać do bardziej sprawnego, celowego działania, np. sterowanie.
Porozumiewanie się w sposób „wirtualny” od kilku lat na całym świecie staje się procesem coraz bardziej zintensyfikowanym. Elektroniczna komunikacja to nie tylko telefony komórkowe czy poczta e-mailowa – coraz więcej osób w codziennym życiu wykorzystuje e- narzędzia: tekstowe lub głosowe komunikatory internetowe.
· Tekstowe komunikatory internetowe to aplikacja pozwalająca na komunikację tekstową pomiędzy dwom lub więcej użytkownikami komputerów wykorzystujących w tym celu sieć komputerową.- Internet. Od wiadomości przekazywanej droga emaliowa komunikatory różnią się tym, że użytkownicy mogą wymienić informację w czasie rzeczywistym. W Polsce rozmowy za pomocą elektronicznych kanałów przekazu są coraz bardziej popularne.
· Głosowe komunikatory internetowe pozwalają na rozmowy głosowe dwóch osób w czasie rzeczywistym, które do porozumiewania się używają łącza internetowego. Ta forma komunikacji różni się nieznacznie od korzystania z tradycyjnej telefonii, różnica polega tylko na tym, że głosowa komunikacja do porozumiewania wykorzystuje element, jakim jest komputer.
W Polsce również rozmowy za pomocą elektronicznych kanałów przekazu stały się codziennością. Poniżej zaprezentowane zostały najbardziej popularne aplikacje do e-rozmów używane w naszym kraju. Jest to jednak tylko znikoma część wszystkich komunikatorów internetowych, którymi posługują się użytkownicy na świecie.
Gadu-Gadu – program umożliwiający bezpośrednią i bezpłatną komunikację w Internecie (prowadzenie rozmów w czasie rzeczywistym). Aplikacja pozwala również na wysyłaniewiadomości SMS do telefonów komórkowych wszystkich sieci w Polsce. Narzędzie to jest obecnie najbardziej popularnym komunikatorem w kraju.
Tlen - program umożliwia prowadzenie rozmów w Internecie w czasie rzeczywistym oraz wysyłanie wiadomości tekstowych na telefony komórkowe. Dodatkową zaletą tej aplikacji jest jej kompatybilność z programem Gadu-Gadu.
Konnekt– oprócz tradycyjnych rozmów między użytkownikami i przesyłania wiadomości tekstowych na telefony komórkowe, aplikacja ta pozwala na przesyłanie plików, a także grafik. Posługując się Konnekt użytkownicy mają możliwość wymiany informacji z osobami, które używają innych komunikatorów tj. Jabber, Gadu Gadu, Tlen, AQQ, ICQ.
ICQ – pierwszy komunikator internetowy na świecie, powstał w 1996 roku w Izraelu. Pozwala on na kontaktowanie się w sposób pisemny z drugą osobą mającą konto na ICQ. Aplikacja ta pozwala na transfer plików, wysyłanie wiadomości SMS, wysyłanie okolicznościowych e-kartek oraz wideokonferencje. Ponadto program zapewnia użytkownikom rozrywkę, dając możliwość grania w proste flashowe gry (możliwość potyczki 2 graczy jednocześnie).
Skype – program do komunikacji głosowej. Aplikacja pozwalająca na nieograniczone czasem rozmowy z innym odbiorcom, który również jest użytkownikiem tego programu. Skype oferuje dobrą jakość dźwięku i co ważne, rozmowy przy użyciu komunikatora są całkowicie bezpłatne. Płatne są jedynie rozmowy z rozmówcami korzystającymi ze standardowych numerów telefonicznych, ceny jednak są niewysokie. Coraz częściej komunikator głosowy jest niezastąpiony w codziennej komunikacji biurowej jednocześnie będąc nieskomplikowanym i wygodnym w użyciu narzędziem.
Spik – to bezpłatna aplikacja pozwalająca zarówno na rozmowy głosowe, jak i przekazywanie komunikatów tekstowych w czasie rzeczywistym. Program pozwala również na przesyłanie plików tekstowych i graficznych a także powiadamia użytkownika o nowej poczcie, którą otrzymał do swojej skrzynki e-mailowej.
AQQ – to program używany do komunikacji zarówno tekstowej, głosowej, a także video oraz sms. Za pomocą aplikacji użytkownik ma również możliwość przesyłania dokumentów w postaci elektronicznej. Jak spora część również AQQ pozwala na komunikację z innymi sieciami tj. Tlen, Gadu-Gadu, ICQ, MSM.
Centralnym problemem w komunikacji internetowej stało się przekazywanie emocji w kontaktach bezpośrednich załatwiane przy pomocy odpowiedniej konfiguracji mięśni twarzy i tonu głosu, bez których Internet się obywa.Początkowo ten brak nie był kompensowany i komunikacja przez Internet była odbierana jako chłodna i bezosobowa. A potem pojawiły się poręczne akronimy (np. "rotfl", "rolling on the floor with laughter" czyli "turlać się ze śmiechu po podłodze") oraz niespotykane dotąd w piśmiennictwie zestawy znaków symbolicznie wyobrażające twarze (w rzucie poziomym) w różnych stanach (:-) czy:-S), które następnie zaczęto zastępować małymi rysunkami czyli emotikonami (od 'emotion icon' - obraz, symbol emocji) i stały się tak powszechne, że dziś nawet Word97 automatycznie interpretuje:) jako , aa:( ako . Całkowicie tekstowy na początku tryb komunikacji zyskał sobie oprawę graficzną i, zwłaszcza w przypadku, czatów i komunikatorów p2p, zaczęto ją intensywnie rozwijać i wzbogacać. Obecnie każdy komunikator i czat oferuje standardowy zestaw emotikonów, w tym, co najmniej kilka, emotikonów 'stanu' (opisujących dostępność danego użytkownika). I tak, przykładowo, gadu-gadu ma 130 emotikonów w podstawowym zestawie (w tym, 5 emotikonów stanu), tlen 32 (i podobną liczbę 'stanów'), zaś wśród czatów onet oferuje ich 87, a interia rekordową w tym przypadku liczbę 228 emotikonów (w tym nieobecne na onecie emotikony stanu w rodzaju 'telefonuje' albo 'zaraz wracam'). Można się jednak zastanawiać, czy rzeczywiście wszystkie z tych obrazków można nazwać emotikonami, gdyż część niespecjalnie odnosi się do jakichś szczególnych emocji (np. ikony zwierząt), raczej służą jako swoisty 'avatar’, czyli graficzna reprezentacja użytkownika i pojawiają się zwłaszcza na czatach.
Warto też wspomnieć, że emotikony i obrazki zdają się wypierać skróty w rodzaju "pls" ("please", czyli "proszę") czy "cu" ("see you", czyli "do zobaczenia"). Co więcej, nawet, gdy brakuje odpowiedniego obrazka dla wyrażenia jakiejś treści, opis 'stanu umysłu' zostaje potraktowany jak nazwa, emotikonu, czyli wpisany w nawiasach <> (na przykład ""). Wszelkiego rodzaju obrazki tak się rozpleniły na czatach, szczególnie, że przy dużej podaży nowych obrazków ze strony administratorów portali obrazki często są wstawiane na próbę, bez znaczenia dla treści komunikacji, jako czysty ozdobnik, co potrafi znacznie utrudnić rozmowę i z tego powodu niektóre tak zwane 'pokoje' (od "chat rooms") w swych regulaminach zakazują ich używania.
Interpretowane jest także pisanie wyłącznie dużymi literami - jako krzyczenie. Nadużywanie dużych liter i klawisza Caps Lock jest źle widziane w każdym przypadku i dlatego stosowane w ograniczonym zakresie (często duża litera nie pojawia się nawet na początku zdanie lub nicka). Za to użytkownicy dość często korzystają z możliwości zmiany koloru czcionki. Szczególnie często różnokolorowe czcionki występują na czacie. Wynika to ze specyficznych warunków porozumiewania się za pomocą tego medium: w każdym pokoju na czacie zazwyczaj znajduje się, co najmniej 10 osób, zaś w 'godzinach szczytu' w najbardziej zatłoczonych pokojach liczba ta często przekracza tysiąc, z których większość usiłuje coś powiedzieć. Wszystkie wypowiedzi pojawiają się w jednym oknie, według kolejności ich wpisywania, zaś interakcja składa się zazwyczaj, z co najmniej kilku wątków. Tekst na ekranie kłębi się obficie, odpowiedź na czyjąś wypowiedź może pojawić się od razu poniżej tejże, (jeśli odpowiadający ma szczęście lub ruch nie jest zbyt duży) lub po kilkakrotnym przesunięciu się ekranu (w przypadkach przeciwnych), pojawia się potrzeba specyficznego zorganizowania wypowiedzi, aby uczestnicy mogli się zorientować, kto mówi, do kogo i na jaki temat. Tym bardziej, że na niektórych czatach zaczęły pojawiać się… reklamy, a dokładniej: skrypty, które po uruchomieniu wstawiają, co jakiś czas jakiś tekst. Stąd wypowiedzi skierowane do konkretnej osoby są poprzedzone jej nickiem, a uczestnicy starają się pisać w różnych kolorach.
W przypadku komunikatorów p2p taka organizacja wypowiedzi została wprowadzona przez projektantów programów: nad każdą wypowiedzią znajduje się nick osoby, z którą rozmawiamy, oraz godzina, o której tekst został wpisany, co więcej wypowiedzi drugiej osoby (gdyż zazwyczaj przez komunikatory rozmawiają dwie osoby) są lekko zaszarzone, czyniąc rozmowę jeszcze bardziej czytelną. Co więcej, nawet, jeśli jednocześnie prowadzi się kilka rozmów z różnymi osobami, na odrębne tematy, każdy wątek pojawia się w osobnym oknie. Dlatego rozmawiając przez komunikator, użytkownik ma większe poczucie kontroli nad rozmową, jej przebiegiem, doborem tematów i interlokutorów (na zadane pytanie nie odpowie nagle zupełnie nieznana pytającemu, przypadkowa osoba), zaś w rozmowach na czacie dynamiczność i synchroniczność medium wyklucza taką kontrolę i znacznie utrudnia, nawet przy zastosowaniu wspomnianych powyżej środków, śledzenie toku rozmowy. Poza tym, po wyrzuceniu z czata (w ramach kary lub przez awarie połączenia), uczestnik zazwyczaj traci orientację w sytuacji, gdyż rozmowa w krótkim czasie może radykalnie zmienić temat, a po ponownym połączeniu z danym pokojem w oknie pokazane zostaje zaledwie kilka ostatnich wypowiedzi. W przypadku komunikatorów nawet po utracie połączenia z głównym serwerem z reguły nie traci się wątku w rozmowie, gdyż wysłane do danej osoby komunikaty przechowywane są na serwerze dopóki adresat ponownie się nie połączy.
Jeśli chodzi o słownictwo, obficie pojawiają się na czacie anglicyzmy, w tym nie tylko słowa zapożyczone z języka angielskiego, mniej lub bardziej spolszczone (jak np. "sorki", "oki"), ale i polskie wyrazy zapisane jak gdyby po angielsku ("goopia", "joosh", "mooffie" czyli "mówię", czy "jeshche") , jak w poniższym przykładzie.
Często można też natknąć się na czatach na bardzo niestandardowe użycie wielkich i dużych liter, mogących się pojawić gdziekolwiek w słowie czy zdaniu (np. zetknęłyśmy się z nickami "oBłedNa" i "TrAvIaTa"). Zazwyczaj takie zmiany nie mają żadnego znaczenia, pełnią tylko funkcję ozdobników. Zarówno w anglicyzacji polskich słów, jak i w nietypowych wielkich literach specjalizują się szczególnie nastolatki (sądząc po podawanym w nickach wieku).
Wszystkie wspomniane cechy szczególnie często pojawiają się na czatach, i to do tego stopnia, że niektóre pokoje zaczęły zabraniać w regulaminach używania grafiki, kolorowych czcionek czy anglicyzmów i zanglicyzowanych słów. Wszak, co za dużo to niezdrowo, o czym dobitnie świadczy poniższa rozmowa, której fragment pozwoliłyśmy sobie zacytować, gdyż świetnie ilustruje problem tego nadmiaru:
Faks
Pod koniec XX wieku faks stał się podstawową metodą komunikacji w biznesie. Jednak, aby w dzisiejszych czasach skutecznie konkurować z nowymi technologiami, komunikacja faksowa musiała zaoferować dodatkową funkcjonalność i niższe koszty transmisji. W ten sposób powstała usługa przesyłania faksów przez Internet.
Tradycyjna komunikacja faksowa:
Największą zaletą faksu jest prostota obsługi. Wystarczy podłączyć urządzenie do gniazdka telefonicznego i już. Każdy potrafi włożyć dokument do podajnika, wybrać numer telefonu i wysłać faks. Drugą ważną cechą tej technologii jest szybkość komunikacji.
Mimo pojawienia się nowych metod komunikacji faks jest wciąż podstawowym medium transmisji dla pewnego rodzaju korespondencji. Jest wykorzystywany przy przesyłaniu oryginalnych dokumentów, ręcznie napisanych wiadomości, diagramów czy listów. Stosuje się go również, gdy istnieje potrzeba posiadania wydrukowanej kopii dokumentu. Ponadto faks, w odróżnieniu od poczty elektronicznej, jest prawnie akceptowanym dokumentem niemalże na całym świecie. Zwykły e-mail nie jest postrzegany jako wystarczająco godny zaufania, a nie każdy ma dostęp do poczty elektronicznej z cyfrowym podpisem.
Jednak analogowa technologia faksowania jest zbyt stara i zbyt kosztowna. Jakość przesyłanych w ten sposób dokumentów w dużym stopniu zależy od stanu łączy telekomunikacyjnych, po których odbywa się transmisja. Słaba odporność na zakłócenia podczas transmisji powoduje, że 28% wszystkich międzynarodowych faksów musi zostać ponownie przesłane. Istotną wadą jest również ograniczona przepustowość transmisji, determinowana przez liczbę posiadanych linii telefonicznych i urządzeń faksowych. Gdy wysyła się lub odbiera faks, linia telefoniczna zostaje zablokowana. Jeśli zaistnieje potrzeba wysłania naraz dużej liczby faksów, nie można tego zrobić podczas godzin pracy, ponieważ zablokowałoby to linię telefoniczną na długi czas.
Innym utrudnieniem jest to, że odebrane faksy muszą zostać zebrane, posortowane i dostarczone do odpowiednich osób. Zatem o prywatności korespondencji nie ma, co marzyć. Do tego dochodzi konieczność zakupu papieru oraz uciążliwa archiwizacja.
Największą wadą technologii faksowej są jednak wysokie koszty, na które składają się opłaty telekomunikacyjne, wydatki na zakup sprzętu, materiałów eksploatacyjnych oraz obsługę serwisową.
Transmisja przez Internet
Wysokie opłaty za połączenia długodystansowe spowodowały, że zaczęto szukać rozwiązań alternatywnych. Z pomocą przyszedł Internet. Zamiast wysyłania faksu bezpośrednio pod odległy numer telefoniczny, przesyła się go do lokalnego (pobliskiego) serwera faksowania. Następnie faks jest transmitowany przez Internet do serwera, który znajduje się najbliżej miejsca przeznaczenia. Zdalny serwer nawiązuje połączenie telefoniczne ze wskazanym numerem i przesyła faks.
Korzystanie z tego rozwiązania nie wymaga posiadania dostępu do Internetu - wystarczy zwykła linia telefoniczna. Faksy mogą być wysyłane za pomocą istniejącego w firmie sprzętu i nie ma potrzeby dokonywania dodatkowych inwestycji.
Aby nadać wiadomość, użytkownik wkłada dokument do faksu i wybiera numer odbiorcy tak samo, jak przy tradycyjnym dzwonieniu. Dialer zainstalowany między faksem a gniazdkiem telefonicznym przechwytuje faks i wysyła go pod lokalny numer dostępowy dostawcy usług internetowych, gdzie jest on przetwarzany z postaci analogowej na cyfrową, a następnie przesyłany przez Internet do odbiorcy. Niektóre dialery potrafią rozpoznać czy faks jest wysyłany pod numer lokalny, krajowy czy międzynarodowy. W takim przypadku tylko połączenia krajowe i międzynarodowe są przesyłane do bramki faks-Internet. Połączenia lokalne nie są przechwytywane i faksy zostają wysłane bezpośrednio do adresata.
W transmisji faksów przez Internet wyróżnia się dwie metody: komunikacja w czasie rzeczywistym i store-and-forward. Pierwsza sprowadza się do zastąpienia analogowej linii telefonicznej przez cyfrowe łącze internetowe. Transmisja odbywa się bezpośrednio między urządzeniem nadawczym a odbiorczym. W przypadku store-and-forward faks jest najpierw odbierany przez serwer faksowania, a dopiero potem wysyłany do odbiorcy. Ponieważ z technicznego punktu widzenia ten rodzaj transmisji jest łatwiejszy w realizacji, większość internetowych serwisów faksujących opiera się na technologii store-and-forward.
Oba rozwiązania mają swoje wady i zalety. Wysyłając faks w czasie rzeczywistym uzyskujemy od razu informację o tym czy dokument dotarł do adresata. W przypadku store-and-forward tego luksusu nie ma, za to, jeśli komunikacja nie powiedzie się, serwer faksowania będzie automatycznie ponawiał próbę dostarczenia dokumentu. Dopiero po pewnej liczbie nieudanych połączeń nadawca otrzyma informację o niepowodzeniu transmisji.
Ponieważ dane wędrują głównie przez Internet, koszt transmisji jest niski, zaś faksy mają doskonałą jakość (zero zakłóceń).
E – MAIL
E- mail jedna z usług internetowych, w prawie zwanych usługami świadczonymi drogą elektroniczną, służąca do przesyłania wiadomości tekstowych (listów elektronicznych). Obecnie do przesyłania e-maili używany jest protokół SMTP. Słowo e-mail próbowano w Polsce zastąpić słowem listel (od list elektroniczny), starano się także rozpropagować określenie el-poczta (analogia do el-muzyki, czyli muzyki elektronicznej) – słowa te jednak nie przyjęły się w codziennym użyciu. Językoznawcy za poprawne uznają jedynie formy e-mail oraz mejl[1] – i chociaż ta ostatnia używana jest na razie w języku potocznym, językoznawcy zalecają używać jej w piśmie wszędzie z wyjątkiem oficjalnych tekstów, dopóki forma ta nie przyjmie się dobrze w języku polskim[2].
Dawniej usługa ta służyła jedynie do przesyłania wiadomości od jednego użytkownika danego komputera do innego użytkownika tej samej maszyny, a adres emailowy w zasadzie jeszcze nie istniał. Usługę polegającą na wysyłaniu wiadomości od użytkownika jednego komputera do użytkownika innego wymyślił w roku 1971 Ray Tomlinson, on również wybrał znak @ (at) do rozdzielania nazwy użytkownika od nazwy maszyny (a później nazwy domeny internetowej). Na początku do wysyłania e-maili służył protokół CPYNET, później wykorzystywano FTP, UUCP i wiele innych protokołów, a na początku lat 80. Jonathan B. Postel opracował specjalnie do tego celu protokół SMTP.
Istnieje rozszerzenie poczty elektronicznej – MIME, umożliwiające dołączanie do e-maili danych innego typu w formie tzw. załączników. Wiele komputerów nie jest obecnych w sieci cały czas. Inne nie posiadają prywatnych lub nawet stałych adresów IP. W związku z tym we współczesnym Internecie pocztę przesyła się z wykorzystaniem serwerów pośredniczących. Do odbioru poczty na nich zgromadzonej stosuje się specjalne protokoły – najbardziej znane to POP3 i IMAP. Aby prawidłowo napisać e – mail ,należy zorganizować swoją wiadomość w sposób klarowny i efektywny:
· Pisz krótko
· Upewnij się, że:
1. adresat zrozumie co powiedziałeś tak aby mógł wykorzystać Twoja informacje do
konkretnych celów,
2. redagujesz swój, e-mail tak, jak zrobiłbyś to w rozmowie lub w czasie prezentacji,
3. ważna informacja jest umieszczona w e-mailu i łatwo ja odnaleźć,
4. nie stawiasz adresata przed wyzwaniem, jakim jest zbyt skomplikowany i trudny do przeczytania e-mail.
5. przejdź do sedna sprawy szybko, ponieważ jego czas jest tak samo cenny jak Twój.
Kamery Internetowe
Kamera internetowa (ang. webcam) - kamera cyfrowa podłączana bezpośrednio do komputera najczęściej za pomocą złącza USB. Może przekazywać, co pewien czas obrazy statyczne( tzw. odświeżanie obrazu), lub transmitować dane w sposób ciągły (tzw. streaming cams). Najprostsze modele oparte są na taniej, o niewielkich rozmiarach matrycy CMOS . Jakość obrazu oraz szybkość działania tych kamer pozostawiają niestety wiele do życzenia i przeznaczone są dla użytkowników niezbyt wymagających, mających łącze internetowe o średniej prędkości.
W webkamerach droższych wykorzystuje się matryce CCD o rozmiarach 0,3MPix, co wyraźnie wpływa na poprawienie jakości obrazu. Modele te osiągają prędkość przekazu w rozdzielczości 640x480 pikseli nawet 30 klatek/s. Niektóre z droższych modeli mają możliwość zdalnego sterowania, co jest dla użytkownika dodatkową atrakcją .
Protokół TCP/IP
Protokół TCP/IP (ang. Transmission Control Protocol/Internet Protocol) jest pakietem najbardziej rozpowszechnionych protokołów komunikacyjnych warstwy transportowej i sieciowej. Następca protokołu NCP. Najczęściej obecnie wykorzystywany protokół sieciowy stanowiący podstawę współczesnego Internetu.
· TCP/IP jest protokołem komunikacji otwartej. Otwartość oznacza możliwości komunikacji miedzy dowolną kombinacją urządzeń, bez względu na ich fizyczną różnorodność.
TCP/IP zwany jest także stosem protokołów ze względu na strukturę warstwową.
· Model odniesienia TCP/IP, inaczej niż OSI, bardziej skupia się na dostarczaniu wzajemnych połączeń niż sztywnym dopasowaniu do warstw funkcji, jest znacznie bardziej elastyczny od modelu OSI. Podstawowa różnica miedzy modelem OSI a poniższym polega na braku stałej gwarancji dostarczania pakietów przez warstwę transportową. Zestaw TCP/IP oferuje prostszy protokół datagramów użytkownika (UDP, User Datagram Protocol), w którym wszystkie warstwy stosu TCP/IP wykonują określone obowiązki lub uruchamiają aplikacje. Protokoły TCP i IP łącznie zarządzają przepływem danych przez siec w obu kierunkach. Tymi warstwami dla modelu TCP/IP są:
1. Warstwa łącza - zawiera protokoły ARP i RARP, obsługujące transmisję pakietów
2. Warstwa sieciowa – zawiera protokoły ICMP, IP, IGMP, RIP, OSPF i EGP. Są to raczej protokoły niskiego poziomu i ezoteryczne, nie wymagające zbytniej troski.
3. Warstwa transportowa – zawiera protokoły UDP i TCP. Pierwszy dostarcza pakiety prawie bez sprawdzania, drugi natomiast gwarantuje bezstratne ich dostarczenie.
4. Warstwa aplikacji - zawiera protokoły HTTP, SMTP, FTP, NFS, NIS, LPD, Telnet.
· Protokół TCP/IP umożliwia pracę w sieciach niejednorodnych, tworzenie sieci międzyplatformowych. Protokół ten ma następujące cechy charakterystyczne:
1. Dobrą odtwarzalność po awarii
2. Możliwość dodawania nowych sieci bez przerywania istniejącej obsługi
3. Wysoki współczynnik obsługi błędów
4. Niezależność od platformy
5. Mały stopień obciążenia danych własnymi strukturami
6. Dużą wydajność
· Protokoły TCP i IP łącznie zarządzają przepływem danych przez sieć w obu kierunkach. IP przesyła pakiety bez ich rozróżniania, natomiast zadaniem TCP jest gwarancja ich dotarcia. Protokół TCP odpowiada za działania następujące:
1. Uzgadnianie tożsamości (handshake)
2. Zarządzanie pakietami
3. Sterowanie przepływem
4. Wykrywanie i obsługa błędów
